Muad`Dib Diuna (twarda)

?Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.?

Jak już wspominałam, "Kroniki Diuny" to mój ulubiony cykl, kwintesencja wysokiej lotów fantastyki, rozrywka, do której powracam wielokrotnie, i za każdym razem odnajduję coś szczególnego. Dlatego chętnie sięgnęłam po inny wymiar tej przygody, powieść graficzną. Wrażenia po pierwszym tomie ("Diuna") jak najbardziej pozytywne, podobne spostrzeżenia powstały po poznaniu drugiego ("MuadDib"). Fantastycznie udało się przełożyć esencję "Diuny" do otoczki oplatającej oprawę graficzną, wyciągnąć najbardziej istotne szczegóły i przesłania, sprawić, by ożyły w nowym świetle. Duch oryginału na wskroś przenikał publikację, a to dla miłośnika pełnej wersji historii jak najbardziej pożądany efekt.

Osoby, które jeszcze nie czytały pierwowzoru, początkowo mogą czuć się oszołomione ilością nazw i detali w graficznych diunowskich księgach, jednak szybko wnikną w opowieść, gdyż atmosfera płynnie prowadziła po kolejnych fragmentach. Wiernie zachowano szczególny pustynny charakter Arrakis, planety wypełnionej niewyobrażalnie bogatymi złożami melanżu, o którą walczył świat, oświetlonej dwoma księżycami, szarpanej ogromnej mocy huraganami, z ukrytym w piaskach życiem gigantycznych czerwi. A w tym uaktywniała się niezwykła wola i determinacja jednostek, piętnastoletniego Paula Atrydy i i jego matki, lady Jessiki.

Ilustracje znakomicie przedstawiały opis i perspektywę podróży po bezkresnym pozornie martwym świecie. Również klimat relacji między postaciami, wyjątkowa tajemniczość i ambicje fremeńskich plemion, rodząca się misja wynikająca z doniosłych przepowiedni, przerażających wizji i zagadkowego korzystania z głosu, legenda objawiającego się wodza i mesjasza, zostały starannie oddane. Również fragmenty poświęcone baronowym mistyfikacjom i knowaniom potwierdziły znakomite osadzenie w klimacie przemocy i bezwzględności. Bardzo cieszyło, że migawki z mojej wyobraźni podczas czytania pełnych powieści pokrywały się w szkicach bohaterów, scen i miejsc. Rysy twarzy postaci dość surowe i pełne ekspresji, co zaskakująco przekonywało. Atrakcyjnie oddano bezpośrednie walki i podróże ornitopterem.

Klasyka w wydaniu powieści graficznej rewelacyjnie broniła się przed upływem czasu. "Diuna" powstała pięćdziesiąt sześć lat temu i wciąż zachwycała uniwersalnością. Frapująco wchodziłam w samą przygodę, walkę o władzę i przetrwanie, spiski i zdrady, sojusze i miłości. Zagłębiałam się w polityczne, religijne aspekty i ekologiczne przesłanki. Wielowymiarowość powieści urzekała, byłam pod wrażeniem, że i w komiksowej wersji. ?Muad?dib? poznawać można w dowolnym wieku, są jednak dwa warunki do spełnienia - trzeba kochać przygody i pozwolić ponieść się wyobraźni. Niecierpliwie wyczekuję trzeciej księgi zapowiadanej na dwa tysiące dwudziesty czwarty rok. Bookendorfina

Po zobaczeniu filmu, bardzo wciągnęłam się w tą historię i bardzo zainteresowałam się tym światem. Nie wiedziałam, czy będę w stanie przeczytać całą powieść i dobrym rozwiązaniem było wzięcie się za powieść graficzną, gdzie nie ma zbyt dużo opisów miejsc i politycznych aspektów. Pozwala to bardziej skupić się na dialogach. Jeśli chodzi o grafikę, to jestem zachwycona. Kolory świetnie dopasowały się do klimatu książki, co było świetne. Był to pierwszy komiks, jaki czytałam i myślę, że w przyszłości powtórzę tą przygodę.

Przeszło rok temu dzięki Domu Wydawniczemu Rebis do czytelników trafił pierwszy tom powieści graficznej "Diuny", który miałam przyjemność przeczytać i zrecenzować. Pamiętam, że historia bardzo mnie wciągnęła, a klimatyczna grafika urzekła i że nie mogłam doczekać się kontynuacji. Na szczęście pod koniec września do księgarni trafiła księga druga "Diuny, MuadDib", po którą bezzwłocznie sięgnęłam. Za jej wierną adaptację odpowiadają syn Franka Herberta, Brian, oraz Kevin J. Anderson, a za ilustracje - Raul Allen i Patricia Martin.

MuadDib przedstawia dalsze losy Paula Atrydy, który wraz z matką, lady Jessiką, trafił na sam środek pustyni Arrakis. Po zamachu i śmierci księcia Leto nie mieli innego wyjścia, zwłaszcza że ciągle polują na nich wrogowie, potężny ród Harkonnenów, pod przewodnictwem Barona Vladimira. Paul i lady Jessika muszą przemierzać piaski, unikając niebezpieczeństw. Aby przeżyć, muszą odnaleźć tajemniczych Fremenów - wolną ludność zamieszkującą Arrakis, wojowników pustyni.

W międzyczasie Baron Harkonnen posuwa się do manipulacji, spiskowania oraz tortur. Zrobi wszystko, by zgładzić Artydów i zdobyć władzę... Czy Paulowi i jego matce uda się przeżyć na pustyni? Znajdą Fremenów? A może zginą pod toną piasku, zjedzeni przez czerwie?

"Diuna. Powieść graficzna, Księga 2. MuadDib" to elektryzująca opowieść, którą czytelnik śledzi z wielkim zaangażowaniem. Przepiękne, klimatyczne ilustracje umiejętnie wprawiają w zachwyt i przykuwają uwagę.

Komiks jest idealnym rozwiązaniem, jeśli nie przepada się za zbyt dużą ilością opisów miejsce, gospodarki czy politycznych knowań. Pozwala wsiąknąć w dynamiczną fabułę i skupić się na dialogach. W księdze 2. "Diuny" ilustratorzy przeszli samych siebie, jeżeli chodzi o grafikę: kolor oraz kreska naprawdę doskonale oddały wizję planety oraz charakteru bohaterów.

Ogromnie się cieszę, że swoją przygodę z "Diuną" rozpoczęłam właśnie od powieści graficznej. W "MuadDib" fabuła pędziła do przodu i działo się tu zdecydowanie więcej niż w poprzednim tomie. Co chwilę pojawiały się zaskakujące zwroty akcji, a zmyślne dialogi oddawały całą gamę emocji.

Bezprecedensowo polecam zapoznanie się z księgą drugą "Diuny", uprzednio zalecając sięgnąć po pierwszy tom. Poznanie klasyki literatury science-fiction od strony powieści graficznej okazuje się naprawdę wartościowe, zwłaszcza dla osób nieprzepadających za wyraźną ekspozycją w fantastyce. Ja już z niecierpliwością czekam na trzecią i zarazem ostatnią część - niech te słowa będą najlepszą rekomendacją. :)

PRZETRWAĆ NA PUSTYNI

Nie możecie doczekać się drugiej części filmowej ?Diuny?, a powieściowy pierwowzór Was nie pociąga? A może po prostu lubicie ten świat i macie ochotę na więcej, w jakiejś nowej formie? No to teraz w Wasze ręce trafia drugi z trzech tomów powieści graficznej opartej na książce Herberta. Powieści graficznej wiernej i bardzo przyjemnie wykonanej.

Paul Atryda wraz z matką przetrwali zdradę, ale ich los nie jest jeszcze przesądzony. Porzuceni na pustyni, aby przetrwać, będą musieli sprzymierzyć się z plemieniem Fremenów. Ale jak sobie poradzą? Czego się dowiedzą? I dokąd ich to wszystko zaprowadzi?

?Diuna? i komiks? To nie wymysł naszych czasów, bo pierwsza tego typu próba pojawiła się już w latach 80. XX wieku, ale teraz temat ma się szczególnie dobrze. Tak, jak niemal cztery dekady temu, tak i teraz to filmowa adaptacja ożywiła zainteresowanie nim i przyciągnęła ze sobą publikacje różnych komiksów. Jednym z nich jest ta właśnie seria, adaptująca wiernie i dość szczegółowo, choć oczywiście bez takiego wnikania w poboczne kwestie, pierwszy tom oryginalnej serii. I, jak mówiłem, robi to dobrze.

Tak, jak w przypadku kinowego hitu, tak i tu największym plusem pozostaje wspomniana już wierność materiałowi źródłowemu. W dzisiejszych czasach spotyka się to coraz rzadziej, odstępstwa nie są wymuszane formą, a choćby poprawnością polityczną i jeszcze gdyby były to odstępstwa coś wnoszące czy dodające opowieści jakiejś nowej magii, wynoszącej ją na nowym poziom, ceniłoby się to. Bo są takie dzieła, bo potrafiły coś wnieść, a wszystkie zmiany wprowadzone wyszły na lepsze, deklasyfikując pierwowzór. Ale współcześnie takich się nie spotyka. Więc tym bardziej cenię to, że w tej komiksowej ?Diunie? trzymają się pierwowzoru.

Bo pierwowzór jest dobry. I dobry jest ten komiks. Mamy w nim zatem i akcję, i klimat, i popisy wyobraźni i bardziej nastrojowe, spokojne momenty także. Fantastyka rzucająca nas w niezwykłe rejony, gdzie wszystko to plącze się z legendami, historią i dojrzałym podejściem do tematu. Podejściem, które potrafi urzec wizją i gatunkowym ciężarem także.

Dorzućcie do tego sympatyczne grafiki ? mogłoby być co prawda mniej cartoonowe i z większą dozą graficznego brudu, ale i tak jest dobrze ? i świetne wydanie i macie komiks wart poznania. Wystarczy byście lubili albo samą ?Diunę?, albo oldschoolowy kosmiczną fantastykę. Wtedy rzecz Was kupi. I tylko szkoda, że na kolejną część musimy czekać do 2024 roku.