Jeszcze się kiedyś spotkamy

Niestety nie jestem zadowolona z obsługi w sklepie Empik w Czeladzi w M1, ponieważ pracownicy nie wydali mi zamówionej książki, mimo że otrzymałam sms-a i maila z wiadomością, że przesyłka jest do odbioru. Na drugi raz zastanowię się , gdzie zamówić książkę, żeby nie być tak potraktowaną. Niestety!! A książka super.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to opowieść przede wszystkim o miłości, czekaniu i ciężkich czasach wojennych. Jestem zachwycona tą książką 😊 mimo że jest to fikcja to jest tak prawdziwa. Czytając ją widziałam te kamienice, piekarnie, fabryki w Grudziądzu a potem ten dom i ogród w Kurzętniku. P. Magdo dziękuję za piękną, wzruszającą historię 😍

Jest to moja pierwsza powieść tej autorki i ostatnia - od kilku lat szukam dobrej polskiej powieści obyczajowej i po przeczytaniu około dwudziestu (wszystkie czołowych polskich autorek) podobały mi się może ze 2-3. Trochę słaba średnia i powoli tracę nadzieję, że któraś mnie nie tyle już nawet, że "porwie", ale chociaż zainteresuje i nie będzie drażnić akcją/bohaterami/stylem/błędami/intrygą, itd. Co mnie raziło w tej konkretnej powieści? Nienaturalne dialogi - długie, szczególnie pod koniec pełne moralizatorskich "złotych myśli" (głównie w wykonaniu babci Adeli). Czytając wypowiedzi mężczyzn odnosiłam wrażenie, że tak mogłaby mówić ewentualnie kobieta (sentymentalizm, słowotok, pełne, rozbudowane zdania), a nie mężczyzna (i to jeszcze w czasach drugiej wojny światowej) - jednak mentalność i obyczajowość różniła się od tej dzisiejszej, słownictwo również. Poza tym - kto tak mówi? Może poeci, intelektualiści, a nie prosty robotnik, czy żołnierz. Zabrakło mi głębszego psychologicznego rysu postaci, od początku wiadomo, kto jest uczciwy, a kto coś knuje lub będzie knuł. Wątek Racheli mało wykorzystany i powierzchowny. Uważam, że pomysł na powieść był ciekawy, tylko wykonaniu zabrakło głębi (mimo sporej objętości powieści), postaci są dosyć płaskie, podczas czytania było mi w sumie obojętne jak się potoczą ich losy. A oprócz tego wątki cudownych ocaleń wojennych, jeśli ktoś umierał to ze starości/choroby - mało trochę realne te wojenne "powroty do świata żywych" i to w takiej liczbie. Zachęcona tyloma pozytywnymi opiniami kupiłam tę książkę "w ciemno" i niestety się rozczarowałam, bo to wg mnie bardzo przeciętna powieść obyczajowa z wątkiem historycznym.

To nie jest bardzo dobra książka, to nie jest nawet dobra książka to jest rewelacyjna książka! Świetnie napisana, trzymająca w napięciu, cała tęcza emocji, wszystkie odcienie miłości, wojna w tym najokrutniejszym wydaniu, ale jednocześnie pokazująca, że ludzie potrafią sobie pomagać, wspierać się, mieć nadzieję i ogromną chęć życia w normalności. Polubiłam wszystkich bohaterów i żal mi nawet tej Sabiny. Mając taką matkę za wzór trudno by była dobrym człowiekiem. Nawet jak się nie zgadzałam z jakimś bohaterem to brałam poprawkę na to, że czas wojny rządzi się swoimi prawami, jednak żaden z bohaterów mnie nie irytował. Magdalena miałaś rację to Twoja najlepsza książka. 

Zachwyciła mnie książką Magdaleny Witkiewicz "Jeszcze się kiedyś spotkamy" to wyjątkową książkę, która pochłonęła mnie do reszty. Zestawienie dwóch różnych czasów/światów... przedwojennych i współczesnych... listy, e-mail'e... babcia i wnuczka... ale miłość kobiety do mężczyzny zawsze ta sama. Książka ukazuje kobiety, które potrafią kochać bezgranicznie, poświęcając swoje życie dla miłości, której poniekąd już nie ma. Uważam, że to obowiązkowa lektura dla każdego, kto lubi historie o miłości.