Rodzanice. Lipowo. Tom 10

Na 10 część sagi o policjantach z Lipowa czekałam od momentu ogłoszenia faktu ukazania się Rodzanic przez autorkę. Zresztą zamówiłam ją już w przedsprzedaży i odebrałam w dniu premiery. Katarzyna Puzynska podsycała głód oczekiwania na kolejne losy bohaterów wpisami w mediach społecznościowych, publikując recenzje blogerów oraz urywki samej książki. Sięgając w końcu po Rodzanice wkroczyłam do bardzo dobrze znanej mi społeczności podbrodnickiej wsi. Poczułam chłód styczniowej zawieruchy i mrok tajemnicy związanej ze zbliżającą się krwawą pełnia księżyca. W tej części sagi autorka jako tło do kolejnych zbrodni wykorzystuje słowiańskie wierzenia ludowe związane z księżycem. Ukazuje też dalsze losy policjantów z lipowskiego posterunku, ich relacje uczuciowe, rozterki psychiczne czy walkę z własnymi demonami. W charakterystyczny dla siebie sposób wplata losy głównych bohaterów z wydarzeniami historycznymi, by w kulminacyjnym punkcie czytelnik znalazł punkt dla nich styczny. W wątkach poszczególnych bohaterów odnajdujemy skrawki samej autorki, niektóre bardzo oczywiste dla stałych czytelników, nad innymi można się tylko zastanawiać. Katarzyna Puzynska tak jak w poprzednich tomach prowadzi wątek obyczajowy w taki sposób, by czytelnik zapałał sympatią do części bohaterów, a część z nich obdarzał nieskrywana niechęcią. Robi to jednak w taki sposób, iż nie wskazuje, których bohaterów należy uznać za tych dobrych, a którzy są warci potępienia. To nadaje pikanterii całemu czytaniu, wywołując w czytelniku rozmaite emocje. Widać to zresztą na forach dyskusyjnych fanów autorki. I tym razem rozwiązanie zagadki morderstwa jest niezwykle nieoczywiste, a moment w którym rozstajemy się bohaterami książki zostawia nas z uczuciem zadziwienia i zaszczepia w nas chęć sięgnięcia po kolejne tomy.

Trudno dokonać oceny. Historia względnie dobra, choć od pewnego czasu pomysły autorki stają się coraz bardziej odrealnione. Nie stanowi to wady. W powieści rozrywkowej jest to całkowicie na miejscu. Akcja rozwija się w przyzwoitym tempie, zakończenie zaskakuje. Razi mnie sposób narracji. Każdy rozdział zawiera przypomnienie treści poprzedniego, jakby był odrębną częścią, nadającą się do czytania z pominięciem poprzedniego, albo też jakby autorka kierowała swoją powieść do osób, mających z założenia poważne problemy z ogarnięciem całości i była zobligowana do nieustannego przypominania im tego co przeczytali przed chwilą. Katarzyna Puzyńska zaczyna mnie zawodzić jako pisarka. Czy polecam innym jej najnowszą powieść? Nie wiem. Powiem, że da się przeczytać choć na kolana nie rzuci. Ja sama drugi raz bym po nią nie sięgnęła.

Katarzyna Puzńska zawsze zaskakuje w swoich książkach i tak było również tym razem. Rodzanice, mała miejscowość niedaleko Lipowa, pełna magii, sekretów i kłamstw. Kolejne morderstwa i przygody głównych bohaterów, które robią czytelnikowi niezły mętlik w głowie. Historia jak zawsze wciągająca, tak że nie można sie oderwać, a książkę czyta się jednym tchem od deski do deski. Dużo niespodzianek w relacjach głownych bohetrów i otwarte zakończe sprawiają, że już nie mogę się doczekać kolejnej części. Wszystkim wielbicielom kryminałów gorąco polecam!

Mam mieszane odczucia co do tej książki Katarzyny Puzyńskiej. Praktycznie jest wszystko, co powinien mieć kryminał. Znajdziemy tu fajny wątek kryminalny, lekkie nawiązanie do legendy, które u Kasi osobiście bardzo lubię. Jednak rozwój postaci, jak dla mnie, został zbyt mocno skomplikowany. Ale książki Kasi bardzo lubię i mam nadzieję, że to był całkowicie przemyślany zabieg, który przyniesie efekty w kolejnych tomach. Książkę oczywiście warto przeczytać, szczególnie jak się jest fanem sagi o Lipowie.

Wciągająca, ale okropnie przekombinowana. Bez sensu bylo wiklanie znajomych nam policjantów i ich rodzin w morderstwa. Bez sensu totalnie fakt, ze w poprzednim tomie Daniel stanowczo twierdzi że jest zakochany w Weronice i to ja wybiera, a tutaj mamy podane ze jednak wolałby być z Emilia. Większość bohaterow zachowuje się jak dzieci we mgle. Pierwsze ksiazki z serii Lipowo były dużo lepsze. Z każdym kolejnym tomem zaczyna mi sie odechciewac czytania kolejnej części