Jeszcze się kiedyś spotkamy (Barwione brzegi)

Magdalena Witkiewicz znana jest z dobrych książek i wiele czytelników jej książki bierze w ciemno, licząc na dobra lekturę. Tę książkę już pewna część z was na pewno czytała, bo to wznowienie z 2019 roku. Książka jest teraz wydana z pięknymi barwionymi brzegami i sentymentalnymi ilustracjami w środku. Wznowienia dają drugą młodość książce, która staje się jeszcze piękniejsza i jeszcze większe grono czytelników może po nią sięgnąć.
"Jeszcze się kiedyś spotkamy" porusza serca czytelników od pierwszych stron, zabierając ich w emocjonalną podróż przez losy kilku pokoleń. Autorka zręcznie łączy historię z czasów II wojny światowej ze współczesnością, snując opowieść o miłości, stracie, rodzinnych tajemnicach i sile przebaczenia. Książka bardzo skupia się na emocjach, doznaniach kobiet, które w swoim życiu tak wiele musiały przejść. Poznamy historię dwóch kobiet, czasu przeszłego i teraźniejszego. Kobiety łączą więzy krwi mimo tylu lat różnicy ich życie zapłata wspólny krąg.
Historia koncentruje się na Zosi - młodej kobiecie, która odkrywa rodzinne sekrety związane z jej dziadkami, żyjącymi w trudnych czasach wojny. W miarę poznawania przeszłości, Zosia odkrywa, jak dramatyczne wydarzenia wpłynęły na losy jej rodziny, a także na jej własne życie. Autorka w mistrzowski sposób ukazuje, jak przeszłość i teraźniejszość wzajemnie się przenikają, a rodzinne historie stają się fundamentem dla przyszłych pokoleń.
Czas przeszły to czasy II wojny światowej w której przyszło żyć Adeli, babci Zosi. Poznajemy jej smutną przeszłości tamtych lat, gdzie wraz z przyjaciółmi musiała się zmierzyć z czasami wojny, rozłąki, bólu i ciągłego smutku. Decyzje tamtych lat były pełne rozterek, a miłość miała inną wartość.
Witkiewicz pisze w sposób lekki, ale jednocześnie pełen emocji. Jej styl jest przystępny, co sprawia, że książkę czyta się z łatwością, mimo trudnych tematów, które porusza. Szczególną uwagę przywiązuje do detali historycznych, które dodają powieści autentyczności. Opisy miejsc i wydarzeń są tak sugestywne, że czytelnik niemal przenosi się w czasie, czując klimat wojennej Polski. Warto zaznaczyć, że mimo tego, że akcja rozgrywa się w czasach wojny, jest to jednak tylko tło tej historii.
Bohaterowie są bardzo wiarygodni, a ich emocje i dylematy - przekonujące. Zarówno postacie z przeszłości, jak i te współczesne, zostały wykreowane z dużą wrażliwością. Czytelnik łatwo nawiązuje z nimi emocjonalną więź, przeżywając razem z nimi ich radości i smutki. To są postacie, które nie sposób nie zdarzyć sympatią. Od początku się im dopinguje, pociesza i wręcz marzy się o tym, by ich historie dobrze się zakończyły. Czy jednak tak będzie? Życie nikogo nie rozpieszcza, bez względu na to w jakich latach żyjemy.
"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to książka o miłości, która potrafi przetrwać wszystko - czas, wojenne tragedie i rodzinne konflikty. To również opowieść o sile przebaczenia i zrozumienia, które są kluczowe, by odnaleźć spokój w życiu. Witkiewicz pokazuje, jak ważne jest pielęgnowanie więzi rodzinnych i odkrywanie własnych korzeni.
Książka Magdaleny Witkiewicz to wzruszająca opowieść, która skłania do refleksji nad tym, jak historia kształtuje nasze życie. To pozycja dla tych, którzy cenią literaturę obyczajową, pełną emocji i rodzinnych tajemnic. "Jeszcze się kiedyś spotkamy" z pewnością na długo pozostanie w pamięci i przypomni, jak ważne są relacje międzyludzkie oraz miłość, która przetrwa każdą burzę. Książka przy której spędziłam przyjemne chwile, nie mogąc się od niej oderwać. Bardzo wam ją polecam, bo bohaterowie i ich dziej są tego warte. Polecam.

Poznajemy dwie historie - babci i wnuczki. Choć kobiety dzieli pół wieku, obie są bardzo do siebie podobne. I bynajmniej nie chodzi tu o wygląd, urodę, a o to, że obie czekają, tęsknią. Mąż babci poszedł na wojnę, z której nie wrócił, jednak ona nadal na niego czeka. Z kolei młodsza z kobiet czeka na narzeczonego, który w celu zarobkowym wyjechał do Ameryki. W tym miejscu lektura skłania nas do zastanowienia się nad związkami na odległość. Czy w nie wierzycie? Czy mają rację bytu? Widzimy, że mimo upływu lat, nic się nie zmieniło. Ludzie tak samo kochają i tęsknią. To wartości uniwersalne, a obie historie wydają się być autentyczne.
Jestem zaskoczona tematyką, jakiej podjęła się w swojej powieści Magdalena Witkiewicz. Wojna to niełatwy temat, ale i trudno jest nam ją zrozumieć, zaakceptować wszystko to, co odbiera. Strach, strata, śmierć, ból, poniżenie, głód, tułaczka - nie ma wytłumaczenia dla zła. Uważam, że autorka doskonale poradziła sobie z przedstawieniem wojennych czasów i realiów Grudziądza. Zachowała wszystkie istotne szczegóły tego miasta. Obserwujemy również wpływ wojny na psychikę człowieka.
Niezwykle spodobały mi się piękne wzruszające przepełnione bólem i tęsknotą listy pisane przez jednego z bohaterów. Czasy się zmieniły i z kolei drugi bohater pisze maile. Tylko technologicznie się różnimy, a wszystko inne wydaje się takie samo.
Interesujące okazało się pojęcie psychologii transgeneracyjnej. Przyznam, że wcześniej nie słyszałam o tym zagadnieniu. Zakłada on, że na człowieka wpływają losy jego przodków do kilku pokoleń wstecz. Pewnie po części tak jest, ale ja uważam, że to wzorce zachowań determinują nasze życiowe wybory. Może i popełniamy czasem te same błędy, ale to my sami kreujemy swoją rzeczywistość.
Książka zawiera mnóstwo zaskakujących sytuacji, wydarzeń, wątków. Emocji, refleksji i przemyśleń nie brakuje. Jednym z nich jest to, żebyśmy nie marnowali czasu, jaki otrzymaliśmy od losu. Należy żyć pełnią życia. Jednocześnie należy pamiętać o kruchości życia. Stąd też pojawiający się w książce motyw filiżanki.
"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to mądra, życiowa, prawdziwa, niezwykle ciepła, pełna uroku i wzruszeń powieść, która w namacalny sposób łączy wojenny czas z teraźniejszością. To książka o dwóch kobietach z różnych epok tęskniących za miłością. To lektura o stracie, obietnicach, złudzeniach, przebaczeniu, trudnych wyborach i rodzinnych tajemnicach.