Australia. Ścieżkami snu

Bardzo słaba książka - autorka posługuje się składnią i narracją typową dla wpisów na FB, co, przekształcone w zwarty tekst, jest bardzo trudne do przyswojenia i strawienia. Wiele pseudofilozoficznych wtrętów czy też, z punktu widzenia prowadzonej w danym akapicie narracji, niepotrzebnych dygresji zaburza samą narrację i czyni ją chaotyczną. Samo podejście autorki do innych kultur (patrz: np. opisywani Japończycy) moim zdaniem jest co najmniej obraźliwe, co w książce aspirującej do podróżniczej razi niezmiernie. Nie polecam. Jedyny jasny punkt stanowią cytowane fragmenty literatury dotyczącej wierzeń Aborygenów, niestety nie są one w stanie wystarczająco podnieść jakości tej pozycji, by dalo się ją z przyjemnością przeczytać.

To książka o podróży, ale nie tylko tej krajoznawczej, związanej z eksplorowaniem nowej kultury, ale chyba przede wszystkim o podróży dotykającej kondycji współczesnej ludzkości, która stoi przed wieloma wyzwaniami i problemami. Ta dwupłaszczyznowość skłania do głębokiej refleksji nad tym, gdzie obecnie jesteśmy i dokąd zmierzamy. Anna Korzeniowska w swojej najnowszej publikacji łączy w umiejętny sposób warstwę podróżniczą i światopoglądową, zabierając czytelnika do Australii. Do miejsc, w których odnaleźć można bogatą faunę i florę, ale przede wszystkim także człowieka z całą jego złożoną naturą. To bowiem książka hybryda, która z jednej strony odsłania przed nami egzotykę tego kontynentu, a z drugiej porusza niezwykle istotne tematy, jakie dotyczą całej ludzkości. Ów uniwersalizm w przekazie staje się więc jej bezcenną wartością poznawczą. Czy wiedzieliście o tym, że w Australii krem przeciwsłoneczny to konieczność, gdyż nawet lekki wiatr może poważnie uszkodzić naszą skórę? Zainteresować was może także fakt, że piercing został najprawdopodobniej zapożyczony właśnie od Aborygenów. Zszokować natomiast stwierdzenie, że ogień i pożary w dżungli są pożyteczne, bo pełnią funkcję oczyszczającą, dającą początek nowej faunie i florze. Takich ciekawostek z różnych płaszczyzn życia Australijczyków jest w tej książce o wiele więcej, gdyż autorka zestawiła w niej swoje podróżnicze doświadczenia z tym, co zobaczyła i co ją zaskoczyło. Podróż autorki staje się doskonałym pretekstem do głębokich rozważań dotyczących człowieka i jego skomplikowanej natury. Anna Korzeniowska poprzez trafiony zabieg pierwszoosobowej narracji opisuje to, co widzi i to, co czuje. Dzięki temu czytelnik wraz z autorką pochyla się nad walką tradycji z nowoczesnością, nad nadmierną eksploatacją środowiska naturalnego, czy też nad zniszczeniami naszej planety, jakie zostały dokonane przez wcześniejsze pokolenia. Widać tutaj odniesienia do filozofii kosmopolityzmu i jednocześnie idei egalitaryzmu. "Australia. Ścieżkami snu" to książka, w której Anna Korzeniowska z dającą się wyczuć wrażliwością, łączy w sobie to, co materialne z tym, co duchowe. Tym samym, autorka serwuje czytelnikowi wielowymiarową podróż, której symbolem może być jedno z miejsc, jakie totalnie zachwyciło mnie podczas tej lektury. Jest nim cmentarz nad oceanem, gdzie czuć powiew oceanicznego wiatru i słychać szum fal. Miejsce łączące życie i śmierć. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się tam dotrzeć.

Dlatego podróż, czy ta rzeczywista, czy ta w głąb siebie, pozwala nabrać dystansu do tego, co dzieje się dookoła nas, do tego, na co nie mamy wpływu, a na co mamy, pozwala nam zastanowić się nad tym, co jest dla nas ważne, jakie wartości są dla nas istotne, aby móc zaufać sobie i aby na nowo, po tak zwanym resecie, wrócić na ścieżkę realizowania pragnień swojej duszy lub swojego przeznaczenia”. „Australia Ścieżkami Snu” autorstwa Anny Korzeniowskiej jest dziełem kompletnym. Autorka wykroczyła poza sztampowy, charakterystyczny dla podróżniczych pozycji i przewodników język. Nadała mu „duszy”, spinając wiele wątków i kontekstów w jedną przyjazną dla czytelnika całość. Jest to pozycja bogata, ochoczo zachęcająca nas do dalszego wgłębiania się w jej treść. Napisana językiem przyjemnym, czytelnym i klarownym. Idealna do czytania w podróży w ciepłe bezchmurne dni. Znajdziemy w niej adnotacje historyczne, kulturowe, społeczne, geograficzne i duchowe. To właśnie duchowe aspekty tej pozycji także zasługują na szczególną pochwałę. Umiejętnie przeplecione obyczajowe „wstawki” z refleksjami autorki, nadają całej pozycji serce i duszę, których nierzadko pozbawiona jest współczesna literatura. W słowach autorki widać także dobrą umiejętność dokonywania konfrontacji różnych „gęstości świata”, ich płaszczyzn duchowych i fizycznych. Podróż pozwoliła jej zarówno badać otaczający świat, jak i zbadać siebie, przyjrzeć się bliżej swojemu „self”. Widać to w wielu zdecydowanie wykraczających poza powierzchowność i globalne „lukrowanie” wątkach, w których autorka nie bała się poruszać ważnych i aktualnych problemów i zmagań współczesnego świata. Materia czy duch, przywiązanie czy zależność, zdrowie czy pogoń za ulotnym szczęściem materii, alienacja czy współwystępowanie, odejście od sacrum czy spirytualizm, elektronika czy powrót do własnego systemu sterowania jakim jest podświadomość i nadświadomość? Jest to pozycja, z której wyjdziemy z czymś więcej niż tylko wiedzą o Australii. To książka, która pozwoli nam się także zastanowić czy to jak postępujemy i to jak ustawiamy nasz „wewnętrzny życiowy panel sterowania” ma prawdziwy sens i rzeczywiście zbliża nas do autentyczności i prawdziwej radości.

📝 Współpraca reklamowa z wydawnictwem Świat w Eterze Australia - marzenie i cel niejednego ciekawego świata. Niestety wiele osób odczuwa obawę na myśl o żyjących tam groźnych zwierzętach, w tym silnie jadowitych wężach i olbrzymich pająkach. I tutaj mogę was nieco uspokoić, gdyż jak udowodniła autorka, dość trudno je spotkać, szczególnie w mieście. Książka rozpoczyna się od nawiązania do pandemii, o której sama już zdążyłam zapomnieć. Jak szybko się pojawiła, tak szybko odeszła w niepamięć (przynajmniej dla mnie). Szczególnie szczęśliwi z tego, że wszystko aktualnie w miarę wróciło do normy, mogą być podróżnicy, chociaż i tak znacznej liczbie osób covidowe ograniczenia nie przeszkodziły w eksploracji świata w trakcie pandemii. W książce znajdziemy ciekawostki i cenne wskazówki dot. podróżowania po Australii, do których na pewno wrócę przed własną wyprawą w tamte rejony. Wyprawa w Góry Błękitne? Tylko z dobrą kondycją! Autorka swoją podróż przedstawia w piękny i autentyczny sposób, co pozwala nam poczuć, jakbyśmy doświadczyli tego razem z nią. Opowiadanie o przygodach z wyjazdu przeplata z odrobiną historii. W szkole nigdy nie przepadałam za tym przedmiotem, jednak tutaj bardzo przyjemnie mi się czytało. Może nie zapamiętam tych wszystkich nazw, nazwisk i dat, ale na pewno skończyłam tę książkę z większą wiedzą niż zaczęłam. Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę czytała sama z siebie o Aborygenach i ich wierzeniach. Jestem pełna podziwu ich podejścia do życia, tak samo jak otwartości i chęci pomocy ze strony Australijczyków. Dodatkowo na każdym kroku tzn. w każdym rozdziale, jesteśmy nakłaniani do refleksji. Ilość wyników wyszukiwania w przeglądarce internetowej, a także stworzonych przeze mnie notatek w trakcie czytania jest zaskakująca. Musiałam koniecznie dowiedzieć się jak wyglądają poszczególne gatunki zwierząt, jakie odgłosy wydają diabły tasmańskie i najważniejsze: jaki jest mój chiński znak zodiaku (w końcu wiem dlaczego od zawsze ciągnęło mnie do jaszczurek). A to nie koniec ciekawostek! Jeśli jesteście ich ciekawi, gorąco polecam sięgnąć po tę pozycję książkową!

Książka maskara! Kto to wydał ???? Kto robił korektę??? Żenada! Styl 16 letniej licealistki, nachalny dydaktyzm a jedyna „treści, tj informacje geograficzne i historyczne , przepisane , przepisana z innych książek . Analiza sytuacji Aborygenów bardzo płytka, zwłaszcza obserwacje z Darwin …”byłam zła na rząd, że na to pozwala”… co to za komentarz w ogóle… Dala żebrakowi pieniądze , a on jej życzył „bjutiful” life k ja to po prostu rozwaliło …naprawdę ???? Zaiste ciężko się patrzy na bezdomnych Aborygenów na ulicach Darwin, ale w NT miejscowi są ważną częścią społeczności i czynnie biorą udział w zarządzaniu choćby parkami narodowymi …ale „pisarka” z Insta wiedza nie może tego wiedzieć…