W dolinie Narwi. (Nie)pokorna wdowa

Najlepsza część z całego cyklu.

Wspaniała książka. Polecam !!!

Miło było ponownie spotkać się z baronem Robertem Ostrowskim i obserwować, jak dosięga go strzała Amora. Zaskoczyła mnie jego przemiana. Z uwodziciela i hulaki, który pomagał ojcu w drobnych śledztwach, stał się dojrzałym i samotnym mężczyzną. Jako żołnierz przeżył piekło. Zmaga się z dręczącymi go koszmarami, a paskudna szrama na twarzy przypomina o przeszłości i odstręcza damy. Z bawidamka stał się filantropem. Jego ambitne plany polityczno-społeczne to wyraz empatii i wrażliwości. Zyskał w moich oczach swoim podejściem do ludzi niższego stanu. Jednocześnie w nich tracił swoimi podejrzeniami wobec Natalii. Natalia grała rolę domowego popychadła. Była tak spolegliwa i zahukana, że miałam ochotę nią potrząsnąć. Służba była lepiej od niej traktowana. Wielki plus za kreację dwulicowej teściowej, przekonanej o idealności zmarłego syna, manipulującej oskarżeniami i celującej przytykami. Zabrakło mi trochę tytułowej "niepokory". Dopiero w drugiej połowie powieści stopniowo można zauważyć rodzący się bunt w Natalii. Dochodzi do głosu jej prawdziwa, waleczna natura. Kobieta zaimponowała mi swoją odwagą. Od początku podziwiałam jej pasje do ogrodnictwa i kuchni. Powieść to dla mnie przeplatanka gatunków. Od XIX-wiecznej obyczajówki, przez romans, powieść przygodową, kryminał, aż do powieści sensacyjnej. Od pierwszego wejrzenia między młodymi rodzi się uczucie, które z różnych powodów jest przez nich samych tłamszone. Intryga kryminalna osnuta wokół wypadku ojca Roberta wciąga w dochodzenie i odkrywanie prawdy. Łatwo wskazać sprawcę. Jednak zaciekawia, jak doszło do tragicznej śmierci mężczyzny, który sam prowadził niejedno dochodzenie i był człowiekiem bardzo ostrożnym. W drugiej części powieści robi się niebezpiecznie. Bójki, porwania, ucieczki, machlojki, obława, strzelanie. Co tam się działo! Akcja gwałtownie przyspieszyła. Krew się lała. Śledztwo nabrało rumieńców. A wszystko przez przemyt. Urszula Gajdowska zrobiła dokładny research. Dobrze zobrazowała tło społeczno-obyczajowe 1817 roku, by czytelnik z łatwością przeniósł się do tamtej epoki i rozgrywanych wydarzeń. Wyraźnie zarysowała przepaść między służbą a arystokracją. Wplotła wątek dzieci warszawskiej biedoty. To ważny temat społeczny, zwracający uwagę na wprowadzenie obowiązku szkolnego w Księstwie Warszawskim dla wszystkich, dla dziewcząt także, na podstawie ustawy z 1808 r. Autorka nawiązała do różnych ustaw i kodeksów, poczty carskiej transportu wodnego. Wspomniał o Giełdzie Kupieckiej i o roku 1816, roku bez lata. Lubię takie historyczne smaczki wplecione do powieści i splecione z wydarzeniami fikcyjnymi. Uwiarygadniają one fabułę, a bohaterowie nie są oderwani od rzeczywistości opisywanych zdarzeń. Poza tym owe smaczki poszerzają wiedzę historyczną czytelnika i zaciekawiają. Żywa akcja przeplata się z rozbudowanymi opisami przeżyć wewnętrznych bohaterów za sprawą dwutorowej narracji. Jak dla mnie są one trochę za długie. Koszmary barona dostarczały informacji o froncie wojennym, lecz uważam, że można byłoby je skrócić. Książkę dobrze się czyta i płynie przez wydarzenia jak statkiem po Bugonarwi czy Morzu Bałtyckim – raz po spokojnych wodach, innym razem zmagając się ze sztormem. „(Nie)pokorna wdowa” to dobra powieść historyczna z akcją osadzoną na początku XIX wieku, w której nie brak emocji. Miłość, intryga kryminalna, śledztwo, sensacyjne wydarzenia i przygody bohaterów z białym proszkiem w tle przykuwają uwagę. Także ówczesne problemy społeczne i relacje na linii arystokracja-służba. Bugonarwia zaprasza i kusi pięknem przyrody.

Pozory już niejednego zmyliły, a to, co warte jest zachodu czasem skrywa się w cieniu tych, którzy robią wszystko by znaleźć się centrum uwagi. Jednak by dostrzec kogoś, kto nie stara się o to, trzeba umieć skupić się na detalach i nie słuchać słodkich słówek oraz dodać odwagi komuś komu odebrano już zbyt wiele. Co może ukrywać skromna Natalia Walewska? Czyżby grała tylko rolę ubogiej wdowy? Baron Robert Ostrowski niejedno już widział w swoim życiu i dzięki swojej spostrzegawczości wielokrotnie udawało mu się przejrzeć podstęp. Jednak tym razem dochodzenie ma bardzo osobisty charakter i wymaga od niego dużo więcej niż zazwyczaj. Pomoc pani Walewskiej jest na rękę arystokracie, świeże spojrzenie i wiedza tej kobiety okazują się przydatne. Rodzinne interesy wdowy mają ścisły związek z zagadką, jaką otrzymał od losu do rozwiązania Robert, jest ona o wiele bardziej skomplikowana niż mu się wydawało. Jak się okazuje kryje w sobie dużo więcej niż spodziewano się i jednocześnie ściąga uwagę na nich, a tego oboje nie chcą. Trudno również nie zauważyć, że zaczyna barona i wdowę łączyć coś więcej niż jedynie wspólnie prowadzone śledztwo, lecz czy ktoś nie będzie przeciwny temu? W końcu i ją i jego obowiązują pewne zasady, a niektórzy bacznie pilnują by ich nie łamać. Jakie efekty przyniesie ich współpraca? Czy on powtórzy los swego rodzica, a ona już na zawsze pozostanie w cieniu i w żałobnych sukniach? Romans, pojedynki, ucieczki i pogonie oraz oczywiście tajemnice, zagadki, to wszystko zapewniła Urszula Gajdowska w swojej najnowszej książce. Jednak pojedyncze słowa nawet w ułamku nie oddadzą emocji, jakie towarzyszą czytelnikowi podczas lektury. Jeśli ktoś czytał wcześniejsze tomy cyklu W dolinie Narwii wie doskonale, że czeka na niego historia pełna zwrotów akcji i z niejednym sekretem do odkrycia. Ci, którzy dopiero pierwszy raz sięgną po książkę pisarki, dostaną dużo więcej niż oczekiwali i równocześnie ich apetyt na kolejne tytuły zaostrzy się. W „(Nie)pokornej wdowie” już na samym wstępie otrzymujemy zarys pierwszej zagadki, a zaraz potem mamy okazję bliżej poznać bohaterów, oczywiście nie do końca, lecz co nieco, gdyż kolejne rozdziały przynoszą nowe informacje, po jakich patrzymy na nich z trochę innej perspektywy. Zwłaszcza, że wciągają nas oni w pełen intryg świat, jaki jedynie z zewnątrz wygląda na spokojny jak statyczny pejzaż. Czytający przeżyją niejedną przygodę, a zwroty akcji nie są nimi tylko z nazwy, ale jak najbardziej zaskakują miejscami gdzie się pojawiają. Urszuli Gajdowskiej doskonale wykorzystała historyczne tło oraz pokazała jak wielki jest w nim potencjał, wcale nie gorszy od zagranicznego i potrafiący być świetnym drugim planem. Polskie dworki, dziewiętnastowieczna Warszawa, ale także Płock, Pułtusk czy Gdańsk pozwalają postaciom zabłysnąć oraz pokazać na co je stać, a stać na o wiele więcej niż ktokolwiek spodziewa się. „(Nie)pokorna wdowa” ma w sobie wdzięk i czar po części rodzinnej sagi i pełnego barw historycznego romansu, w jakim słyszymy szelest balowych sukien, dyskretnych, ale pełnych namiętności spojrzeń i nie tylko ich. Przede wszystkim obserwujemy rodzące się uczucie w ramach ówczesnych konwenansów oraz szukania pośród nich swojego miejsca, a towarzyszy temu rozwiązywanie zajmujących zagadek. Urszula Gajdowska po raz kolejny oddaje w ręce czytelników niesamowicie wciągającą powieść, w której znajdziemy miłość, akcję, intrygującą fabułę i pełnych uroku bohaterów.

Główną bohaterką "(Nie)pokornej wdowy Urszuli Gajdowskiej jest Natalia Walewska, młoda kobieta, której mąż zmarł niedawno w wypadku. A przynajmniej wszystko na to wskazuje. Dziewczyna zajmuje się majątkiem męża oraz teściową, która nie należy do zbyt przyjemnych osób. Swoimi komantarzami potrafi wzburzyć nawet najspokojniejsze osoby, a mimo to Natalia zdaje się być zupełnie niewzruszona i z pokorą przyjmuje krytykę kobiety. "Poczuł dziwny ucisk w żołądku, a wtedy ona podniosła ma niego wzrok. Nie mógł się mylić. Spojrzała na niego z zainteresowaniem. " Sytuacja ulega zmianie, gdy w Warszawie nagle pojawia się baron Robert Ostrowski, który mąci dotychczasowy spokój Natalii. Bohaterka zaczyna odczuwać emocje, które do tej pory były jej zupełnie obce. Świadoma własnej, nie do pozazdroszczenia sytuacji, stara się pohamować rodzące się w niej uczucia wiedząc, że nie stanowi dla barona odpowiedniej partii. "A on nie zdradzał żadnych emocji. Wytworny, wyniosły, imponujący, nieosiągalny." Powrót barona Ostrowskiego do Warszawy podporządkowany zostaje jednemu celowi, jakim jest rozwikłanie zagadki śmierci ojca. Uzyskane do tej pory informacje wyraźnie wskazują na młodą wdowę o imieniu Natalia. Co wspólnego ma ta kobieta ze śmiercią jego ojca? Czy mąż Natalii rzeczywiście zginął w wypadku, jak do tej pory sądzono? "Robert codziennie przyjeżdżał pod dom Walewskich z nowym pomysłem na spędzenie dnia. Zabierał Natalię wszędzie tam, gdzie mogli przebywać bez narażania przy tym jej reputacji (...)" "(Nie)pokorna wdowa to dobrze skrojony romans historyczny, przy którego lekturze nie sposób się nudzić. Dodatkowy wątek sensacyjno-przygodowy wprowadza nutkę adrenaliny, dzięki której czyta się tę książkę z wypiekami na twarzy. Podejrzany wypadek, szemrane towarzystwo, a do tego przystojny mężczyzna, którego okaleczona twarz skrywa nieujawnione dotąd nikomu tajemnice. Czy niepokornej stronie Natalii, która nagle dochodzi do głosu w skromnej dotąd wdowie, uda się poznać sekrety barona? "Może baron na chwilę zapomniał o tym, że jest ona stateczną wdową o nijakim wyglądzie i słabym charakterze? Może nawdychał się któregoś ze specyfików umieszczonych w kolorowych buteleczkach na licznych półkach sklepiku?" Między dwójką głównych bohaterów od samego początku da się wyczuć chemię, która przyciąga ich ku sobie. Choć oboje zdają się walczyć z tym uczuciem, wydaje się, że ich działania z góry skazane są na porażkę. Ale czy na pewno? Czy Natalii i Robertowi pisana jest wspólna przyszłość? Faktem jest, że każde z nich, choć z zupełnie innych powodów, jest niepewne swojej wartości. Przyznam, że momentami miałam ochotę nawrzeszczeć na nich za ich bezmyślne postępowanie 🤷‍♀️ Bardzo miło spędziłam czas z tą historią. Trochę żałuję, że nie miałam możliwości przeczytać wcześniej poprzednich części, gdyż zauważyłam w książce pewne odniesienia do poprzednich tomów. Choć powieści nie łączą się ściśle ze sobą, to są pewne elementy, które występują w każdej z książek i spajają je ze sobą. Moja ocena 8/10.