Ostatnia Imperoks

Wydaje się, że dla ludzkości nie ma już ratunku. Nurt rozpada się kawałek po kawałku a powstające nowe kanały są zbyt niestabilne aby podjąć się dalszej podróży. Przed Imperoks Grayland II stoi zadanie niemożliwe do wykonania. Musi ocalić miliony istnień, a środki jakimi dysponuje są niewystarczające. Marce stara się znaleźć rozwiązanie tej trudnej sytuacji, jednak wciąż ma wrażenie, że coś umyka jego uwadze. Po zdemaskowaniu ostatniego spisku poparcie dla Imperoks rośnie, co zdaje się budzić zdziwienie i niedowierzanie u bardzo wielu osób. Na upadłych fundamentach starego puczu staje nowy, zdaje się, że mocniejszy w posadach od wcześniejszego. Spiski mnożą się szybciej, niż grzyby po deszczu jednak nie ma większego przeciwnika Grayland II niż Nadashe Nohamepetan. Ta kobieta zrobi wszystko, aby stać się nową Imperoks, nie bacząc na ludzi, poddanych, stara się o osiągnięcie jak największych zysków dla siebie. W tym nienawistnym szale, drobne niuanse zdają się jej umykać, co w przyszłości pociągnie za sobą pewne konsekwencje. "Ostatnia Imperoks" to finalny, trzeci tom sagi. Powiedzieć o nim, że jest nieuporządkowany, to nic nie powiedzieć. Ogromna ilość wątków miesza się ze sobą, niekoniecznie łącząc się lub przenikając. Zaznaczam również, że nie jest to książka odpowiednia dla młodszych Czytelników. Bardzo dużo w niej nieodpowiednich słów i przemocy. Momentami, nienawiść bijąca ze słów bohaterów jest przytłaczająca. Problemy Imperoks oraz całej społeczności są podzielone pomiędzy mającym nastąpić zamachem, a obawą o własne życie. Bardzo dużo nieuporządkowanej akcji, brakuje pewnej płynności. Czytanie szło trochę opornie, a momentami rozważania bohaterów były trudne do zrozumienia. Autor zaskakuje pomysłami na zwroty akcji. W ciekawy sposób rozwiązał sprawę Pokoju Pamięci. Muszę, przyznać, że czuję się w jakimś stopniu rozczarowana, ponieważ po ostatnim tomie oczekiwałam czegoś więcej. Natomiast bardzo barwnaą postacią, budzącą ciekawość Czytelnika jest Kiva. Jej charakter i sposób rozwiązywania problemów są niespotykane i bardzo charakterystyczne. Zaskakuje swoją nieprzejednana lojalnością oraz chęcią przeżycia. Zaskakuje Czytelnika każdą swoją decyzją i podjętym działaniem.

Najbardziej lubię powieści, które przekonują mnie do siebie, chociaż dany gatunek kompletnie nie jest dla mnie. Tak właśnie było z trylogią Johna Scalziego, czyli space operą, którą zazwyczaj omijam szerokim łukiem. A jednak dałam się namówić na pierwszy tom, który z miejsca mnie pochłonął i z przyjemnością kontynuowałam przygodę przez całą trylogię. Nadszedł czas pożegnań, czyli wyjaśniamy wszystkie podjęte wątki. Autor z precyzją oraz dbałością o szczegóły zabiera nas po raz ostatni do swojego imponującego świata i otwiera ostateczną wizję przyszłości ludzkości. Przez cały czas kontynuujemy wątki poznane wcześniej, dołożono kilka dodatkowych motywów, ale bohaterowie pozostają ci sami, więc możemy w końcu dowiedzieć się jakie będą ich ostateczne wybory czy ogólnie dalsze losy. Jeśli obawiacie się sięgnąć po powyższą trylogię i myślicie: "to nie dla mnie!", to podążajcie za moim przykładem. Ja również tak myślałam i sięgając po pierwszym tom byłam bardzo sceptycznie nastawiona. To nie mój klimat, nie mój świat a jednak autor pisze tak intrygująco i wciągająco, że nim się obejrzałam - przepadłam. Styl jest lekki, bohaterowie w pełni wiarygodni a świat przedstawiony ogromny, więc można się w tym wszystkim odnaleźć bez problemu i zasmakować w bardzo dobrych dialogach. Fabuła na pierwszy rzut oka wydaje się ciężka do przyswojenia, ale to tylko pozory. W trzecim tomie nawet nie zastanawiałam się kto jest kim czy o co chodzi, bo przywitałam ten świat z otwartymi ramionami, jak swój. Losy cywilizacji stoją pod znakiem zapytania. Ludzkość zostaje odcięta od Nurtu. Upadające imperium było tylko kwestią czasu. Wrogowie czają się na każdym kroku i nie spoczną, nim nie osiągną celu. Ostateczna rozgrywka będzie niebezpieczna a zwrot jaki przyjmie zaskoczy każdego. Ogromnie polubiłam bohaterów i żal było mi się z nimi rozstawać. Jednocześnie jestem zachwycona, że John Scalzi przerwał moją krótkowzroczność i udowodnił mi, że każdy gatunek jest wyjątkowy. W jego rękach tak oporna czytelniczka jak ja pokochała space operę! Jeśli czytaliście wcześniejsze tomy zapewniam, że finał Was nie zawiedzie a jeśli jeszcze się wahacie czy warto dać szansę trylogii potwierdzam, że warto. Zdecydowanie!

Chyba najsłabsza z trzech części, choć dalej dobra. Miałam cichą nadzieję na większe rozwinięcie wątku utraconych kontaktów poza Wspólnotę, ale autor nie poszedł w tą stronę. Ostateczny "plot twist" udało mi się przewidzieć, zakończenie ogólnie satysfakcjonujące, chociaż pozostał mały niedosyt.