Obsesja

Zachwycona pierwszą częścią przygód Oskara Blajera, z ogromną przyjemnością wzięłam się za poznanie dalszej części jego historii. W sumie zastanawiałam się, co takiego można jeszcze wymyślić, by po przedniej części zaskoczyć czytelnika. No i wygląda na to, że nie doceniłam autora, bo książką zafundował totalną jazdę bez trzymanki.
Ciężko jest opisywać tego typu książki, zwłaszcza będące kolejnymi, ale ściśle ze sobą powiązanymi częściami, tak, by nie zdradzić fabuły i nie zepsuć przyjemności czytania tym, którzy lekturę mają jeszcze przed sobą.
Oskar Blajer po tragicznych przeżyciach opisanych w "Inspiracji", trafił do szpitala psychiatrycznego. To co go spotkało, ukształtowało go od nowa, stał się zupełnie innym człowiekiem. Po kilku latach, udaje mu się na tyle oszukać system, że zostaje wypuszczony jako człowiek zdrowy. Jedynie prowadząca go psychiatra Marta Makuch nie daje się oszukać i twierdzi, że Oskar owładnięty jest obsesją na punkcie swej utraconej miłości. Bohater pozornie zaczyna prowadzić normalne życie, kupuje niewielki dom, zaczyna karierę jako autor poczytnych kryminałów, w których postać głównej bohaterki wzorowana jest na byłej ukochanej. Jak bardzo abstrakcyjna jest stworzona przez niego fasada widzimy tylko my. Dzięki pierwszoosobowej narracji możemy wniknąć w psychikę bohatera, poznać jego myśli, obsesję na punkcie Luizy i to w jaki sposób ją zaspokaja. Widzimy jego przemianę z ofiary w oprawcę, to jak jego chory umysł zawładnął nim i jego czynami. Nie jest to łatwa lektura, ale mimo to nie można się oderwać. Sama nie wiem czy postać wzbudza strach, oburzenie i niesmak czy "Fascynację", o której w kolejnej recenzji.

Przychodzę do Was z drugim tomem wciągającej trylogii.
Oskar już od kilku lat nie przebywa w klinice, zgłasza się tylko na kontrolne wizyty do doktor Marty, nie robi tego z przyjemnością. Poza tym pisze bestsellery i jest uważany za człowieka sukcesu, ma mały dom poza miastem i oddaje się swojej obsesji.
To co wydarzyło się w tym tomie, przerosło moją wyobraźnię. Chyba wszystkie możliwe emocje towarzyszyły mi przy tej lekturze. Było i strasznie i zabawnie, zaskakująco, mrocznie, erotycznie, nie da się nawet tego opisać.
To najbardziej odjechany thriller ever!!! To najbardziej poryta książka o miłości!!!
Jak ja się doskonale przy niej bawiłam. Nic tu nie ma szablonowego, nic przewidywalnego... wszystko świeże i nowe wprost spod pióra Autora.
Ja lubię Oskara! Tak wiem to w sumie zły człowiek... ale lubię i co zrobić?
Po tych dwóch książkach to ja stwierdzam, że Królową kryminału to ja mam a teraz znalazłam Króla thrillera. Jestem zauroczona pomysłami Autora i sposobem przelania ich na papier.
Jak ja kocham książki z którymi przepadam dla świata.

Pierwszoosobowa narracja, dobrze wykreowana postać Blajera, oraz dogłębna analiza jego zachowań i całej psychiki, dzięki którym poznajemy jego najskrytsze myśli i pragnienia sprawiają, że postać ta wywołuje w czytelniku mnóstwo skrajnie różnych emocji.
Fabuła jest dobrze i szczegółowo rozbudowana, a akcja ciekawie poprowadzona i zaskakująca. W książce praktycznie cały czas coś się dzieje, nie ma absolutnie mowy o nudzie, przeciwnie, z każdą kolejną stroną chce się więcej i więcej.
Muszę przyznać, że "Obsesja" jest nieco inna niż jej poprzednia część, przede wszystkim ma inny klimat i wywołuje w czytelniku całkowicie inne emocje. Nie było takiego wielkiego zaskoczenia, jak w przypadku "Inspiracji" i mimo, że w moim odczuciu wypadła od niej nieco słabiej to nadal jest to bardzo dobra książka. I jestem naprawdę ciekawa co przyniesie nam kolejna, już finalna część o Oskarze Blajerze, bo zakończenie "Obsesji" zwiastuje coś naprawdę dobrego.
...

Minęło 7 lat od wyjścia z kliniki psychiatrycznej, a życie Oskara nabrało tempa ? kupił dom, a jego książki świetnie się sprzedają. Nieświadomie podpisał dokument obligujący go do spotkań z doktor Martą Makuch, która nie wierzy w jego wyleczenie i ma rację. Oskar nie pogodził się ze śmiercią ukochanej Luizy, a próby wypełnienia tej pustki inną kobietą, omal nie doprowadzają do tragedii. W głowie mężczyzny powstaje plan, dla którego będzie w stanie poświęcić wiele, nawet ludzkie życie.
Po zapierającej dech w piersiach "Inspiracji" przyszła pora na "Obsesję". Czy emocje w dalszym ciągu sięgały zenitu? Co tym razem przygotował dla nas autor? Nowa powieść o Oskarze Blajerze zabiera nas do najmroczniejszych zakątków ludzkiego umysłu, pokazując, do czego można się posunąć, nosząc w sobie niewyobrażalną pustkę i tęsknotę za ukochaną osobą. Tych, którzy czuli obrzydzenie czytając opisy krwawych scen w "Inspiracji" uspokajam ? w "Obsesji" jest ich o wiele mniej (nie ukrywam, że odczuwam z tego powodu niedosyt!). Adrian Bednarek ponownie stanął na wysokości zadania, serwując ciekawą i niesamowicie intrygującą fabułę, która potrafi wprowadzić w stan przyjemnego napięcia. Tym razem mamy okazję poznać szczegółowy sposób myślenia psychopatycznej osobowości, a uwierzcie mi, że Oskar to człowiek o wielu zaskakujących obliczach! Każda czynność jest zaplanowana przez niego w najmniejszych detalach, myśli kilka kroków do przodu, mając na uwadze ewentualne niebezpieczeństwa. Zawsze fascynuje mnie to, co tacy ludzie mają w głowie, co napędza ich do działania i to, że gdy obiorą sobie cel, właściwie nic nie jest ich w stanie zatrzymać. Akcja "Obsesji" jest nieco spokojniejsza. Brakowało mi tego szalejącego z niepokoju serducha, oczekującego na odpowiedź "co się zaraz wydarzy"!?. Po "Inspiracji" (która w dalszym ciągu plasuje się jako mój osobisty hit tego roku) miałam naprawdę wysokie oczekiwania. Nowa część cyklu dostarczyła mi wiele wrażeń, jednak nie doścignęła swojej poprzedniczki. Pióro i pomysły autora to majstersztyk, a jego książki są dopracowane i dopieszczone w każdym calu (a na pewno te, które przeczytałam!). Uważam, że "Obsesja" to naprawdę świetna powieść, którą z pełnym przekonaniem wsadziłabym gdzieś pomiędzy thrillery psychologiczne. Polecam Wam czym prędzej po nią sięgnąć! Ja tymczasem niecierpliwie czekam na "Fascynację".

W życiu nie ma szczęśliwych zakończeń. Są tylko próby radzenia sobie z kolejnymi dramatami.
Siedem lat po opuszczeniu kliniki psychiatrycznej życie Oskara Blajera wreszcie wkracza na właściwe tory. Kupił nieduży dom pod miastem, jego książki znajdują się na listach bestsellerów, sprawia wrażenie człowieka sukcesu. 
Ale to tylko fasada stworzona na potrzeby świata zewnętrznego. Wychodząc z kliniki nieświadomie podpisał dokument obligujący go do regularnych sesji terapeutycznych u doktor Marty Makuch. Młoda lekarka jako jedyna nie wierzy, że Oskar jest wyleczony. I ma rację: Blajer nigdy nie pogodził się ze śmiercią Luizy. Jej brak doskwiera mu coraz bardziej, a próba zastąpienia ukochanej inną kobietą omal nie doprowadza do tragedii. Mężczyzna wyciąga wnioski i układa plan, mający ostatecznie wypełnić pustkę po Luizie. Zrobi wszystko, żeby osiągnąć swój cel, nawet jeśli ceną za jego spokój będzie ludzkie życie? 
"Mój świat zyskiwał pewną równowagę. Na zewnątrz prowadziłem normalne, codzienne życie, a po przekroczeniu magicznych drzwi wszystko się zmieniało. Wchodziłem w swój intymny świat, w którym istniała tylko Luiza."
Po rewelacyjnej "Inspiracji" przyszedł czas na "Obsesję". Bez znajomości pierwszej części nie radzę zaczynać od "Obsesji", gdyż ten tom zdradza zakończenie wcześniejszego. A poza tym lepiej zrozumieniecie głównego bohatera. 
Mroczny, pokręcony umysł Oskara Blajera chwyta nas w swoje macki i nie puszcza do samego finału. Adrianowi Bednarkowi ponownie udało się stworzyć portret psychologiczny bohatera, który wydaje się mieć przed czytelnikiem jeszcze wiele do odkrycia. Co ciekawe, nie tylko Oskar zatraca się w chorej obsesji. Kto jeszcze? Sprawdźcie to sami.
"Czy moja obsesja to zło i czy ja krzywdzę ludzi? Prawdę mówiąc, jest mi z nią za dobrze, żeby się nad tym zastanawiać..."
Fabuła tak, jak i poprzednio została szeroko rozbudowana, a każdy wątek szczegółowo potraktowany. Napotkamy na przeróżne patologie, wynaturzenia i fetysze. Ale tym, co najbardziej wysuwa się na pierwszy plan są potrzeby głównego bohatera, jego zatracanie się w obsesję, silne pragnienie bycia kochanym.
"(") czyż nie o to w życiu chodzi, żeby być szczęśliwym w ten najbardziej prymitywny, egoistyczny sposób" Czy nie jest najważniejszym zaspokajanie siebie i własnych pragnień?"
Kolejny raz doświadczyłam dziwnego stanu, który z jednej strony przeraża, a z drugiej tak bardzo intryguje i fascynuje. Stale towarzyszyły mi sprzeczne emocje i uczucia. Mrok, strach, niepokój, krzywda, ból, cierpienie, walka, agresja to tylko część tego, co otrzymamy.
Podczas lektury zastanawiałam się, czy można być jednocześnie sprawcą, jak i ofiarą. Ta kwestia naprawdę nie jest łatwa do rozstrzygnięcia, bo to, czego Oskar był świadkiem i co przeszedł, nie mogło nie pozostawić śladów na jego psychice. Od czasów "Inspiracji" tak bardzo się zmienił. Niby to ten sam Oskar, a jednak inny. Nie wiem, jaki będzie w "Fascynacji", ale jedno jest pewne: już się boję, co mnie tam czeka...
"Zimnokrwisty morderca - ten zwrot idealnie definiował moje nowe ja."
Autor zwraca również naszą uwagę na problem informacji dotyczących naszego życia, które wrzucamy do sieci i wynikających z tego konsekwencji.
"Obsesja" okazała się czystym szaleństwem! To brutalny, mroczny thriller psychologiczny nie pozostawiający miejsca na bezpieczeństwo. Jedynie w swoich czterech ścianach możemy czuć się pewnie, ale czy aby na pewno...? Jak to jest, gdy kontrolę nad nami przejmą uczucia i obsesja? Jeśli się nie boicie, sprawdźcie!

To nazwisko gwarantuje, że najbardziej wytrawny i wymagający czytelnik się nie zawiedzie. Adrian Bednarek potrafi trafić w najbardziej wyrafinowe gusta czytelnicze. Ten autor gwarantuje, że emocje będą pracowały na najwyższych obrotach i nie będzie chwili wytchnienia. Nie wierzycie, przekonajcie się sami ?
Obsesja to drugi tom trylogii, obok intrygującej Inspiracji i tajemniczej Fascynacji, która niebawem nas zapewne zaskoczy. Te książki powinny znaleźć godne miejsce na waszych półkach, to takie nieokrzesane brylanciki.
Oskar Blajer kontynuuje karierę pisarską. Zamieszkał w małym domku za miastem, jego powieści stają się bestsellerami, życie zaczyna się jemu powoli układać. Jednak nadal nie może się pogodzić ze śmiercią Luizy. Ma obsesję na jej punkcie, wszędzie ją czuje i widzi, żyje wyobrażeniem o miłości z utraconą ukochaną. Po wyjściu z więzienia musi kontynuować terapię u psychiatry doktor Marty Makuch. Te spotkania napawają go złością i uważa je za stratę czasu, ale to warunek pobytu na wolności. Oskar umiejętnie stara się utwierdzać psychoterapeutkę w przekonaniu, że jest zdrowy i wyleczył się ze złudzeń, że jego miłość powróci. Ale czy psychiatrę można okłamać lub wprowadzić w błąd? Czy można udawać, że się jest zdrowym? Mężczyzna stara się zastąpić Luizę inna kobietą. Ma pewien plan, jak tego dokonać. Przyznam, że jego realizacja wprawi was w osłupienie i niewyobrażalne zaskoczenie. Mnie działania Oskara przerażają, i nie jestem w stanie zrozumieć jego postępowania. Ale czego nie robi się dla miłości? Czy z obsesji na punkcie utraconej dziewczyny można się wyleczyć? Ciekawe jak rozwinie się wątek z wyimaginowaną próbą zastąpienia jej inną kobietą ?
Obsesja to przerażająca historia o złudnej miłości, nie mającej szans na spełnienie i realizację. To smutny i przykry obraz ukazujący ból i rozpacz po stracie najbliższej osoby, niemożność pogodzenia się z faktem, że jak ktoś odszedł do wieczności, to już nigdy do nas nie wróci. Nie każdy potrafi sobie poradzić z traumą po przykrych wydarzeniach, zwłaszcza, gdy uczucie między partnerami było silne i trwałe.
Obsesja trafia nas celnie od pierwszej chwili, chwyta w ramiona zbrodni i przeraża. To lektura dla bardzo wytrwałego i odpornego czytelnika, jestem pewna, że nie każdy może sobie na nią pozwolić. Trudno się po niej podnieść, ona oswaja nas powoli ze śmiercią, która nie zawsze przychodzi spokojnie i naturalnie. Czasami zjawia się niespodziewanie, jest tragiczna i nieprzewidywalna.
Obcując obsesyjnie z Obsesją czułam się jakbym zdobywała wraz z Adrianem Bednarkiem wszystkie szczyty Himalajów, by za chwilę niespodziewanie spaść w najgłębszą przepaść, z której trudno się wydostać. Ta historia jest niesamowicie nieprzewidywalna, nawet nie warto próbować przewidzieć jakiekolwiek kolejnego wydarzenia. Te pędzące i pojawiające się znienacka zwroty akcji nie pozwalają nawet na chwilę wytchnienia i złapania oddechu. Po prostu nie ma takiej możliwości.
Uwielbiam to uczucie, gdy szkoda mi czasu na sen, bo kryminał sam się nie przeczyta, morderca sam nie ujmie. To jedna z takich książek, które czyta się zachłannie i z wielką satysfakcją.
Wciągająca fabuła, nietuzinkowi bohaterowie i niezwykła atmosfera tworzą powieść, po której zakończeniu z niecierpliwością czekam na kolejną część.
Ostrzegam! Nie spoczniecie, dopóki nie poznacie rozwiązania. Naprawdę wciąga, a zakończenie, no cóż... wbija w fotel!

"Obsesja" jest drugim tomem z cyklu o Oskarze Blajerze. Trochę inna, ale dzięki temu autor uniknął powtarzalności. Mamy tu nie tylko zbrodnię, bo tak, ona też tu jest, ale przede wszystkim człowieka napędzanego obsesją, namiętnością, czymś, bez czego nie może żyć, bez czego staje się pusty, czymś, co nadaje sens każdemu dniu. W "Obsesji" właściwie każdy z głównych bohaterów ma taki bodziec, który go napędza, dla Oskara to Luiza, która, choć nie żyje, dla niego nie umarła, dla pani psycholog Marty to pacjenci, z którymi pod przykrywką nowoczesnych metod leczenia prowadzi niebezpieczne gry, a także Mela, Kobra czy Skawiński ? każdy z nich ma inną motywację, mniej lub bardziej balansującą na granicy prawa, ale kiedy cel jest już blisko, czy warto zaprzątać myśli potencjalnymi konsekwencjami?
Fabuła "Obsesji" jest ciekawie poprowadzona, różne wątki splatają się, bo dać początek kolejnym. W pewnym momencie miałam wrażenie, że Oskar jednak ma więcej szczęścia niż faktycznie sprytu w planowaniu, ale życie właśnie z dziwnych zbiegów okoliczności się składa, więc czemu nie? Do powieści autor wprowadził nową postać, której tożsamości nie zdradzę, ale mam wrażenie, że będzie czarnym koniem kolejnego tomu. Tak przynajmniej zapowiada końcówka, sztos!

Po przeczytaniu "Inspiracji" poczułam niedosyt? chciałam więcej! Pomimo, że książka miała ponad 500 stron, dla mnie było za mało :P gdy w końcu w moich rękach znalazła się "Obsesja" pochłonęłam ją w dwa dni! I wiecie co? Znowu chce więcej! ;)
Oskar Blajer i jego miłość do Luizy osiąga apogeum. Mężczyzna nie może pogodzić się z jej śmiercią. Przed oczami cały czas ma wydarzenia z tego felernego dnia i mocno go to męczy. Nawet po 7 latach przebywania w ośrodku zamkniętym jego myślenie nie zmienia się. W wyjściu z tego marazmu pomaga mu Marta Makuch, ale czy rzeczywiście jej terapia jest skuteczna? Tym bardziej, że lekarka przypomina wyglądem jego ukochaną? Do jakich rzeczy posunie się Oskar, żeby tylko choć przez chwilę znów poczuć obecność Luizy?
W życiu się nie spodziewałam, że Oskar wyskoczy z takim skrzywieniem ! :P Wszystko wszystkim, ale to? Ja już nie wiem teraz czy mu współczuć czy go potępiać! Pomimo wszystko bardzo go lubię! Jego życie nie jest proste! Wiecznie ma pod górkę :P
Już po przeczytaniu prologu przeczuwałam, że to będzie genialna książka. I taka właśnie była! Fabuła, która wciąga od pierwszych stron, zwroty akcji, których czytelnik nawet by się nie spodziewał i idealnie wykreowany główny bohater! No czego chcieć więcej? Całą historię poznajemy oczami Oskara, przez co mocno zagłębiamy się w jego psychikę i wraz z nim przeżywamy jego rozterki. Macie czasem tak, że współodczuwacie z bohaterem jego problemy? Ja tak właśnie tu miałam ? momentami go rozumiałam i chciałam przytulić a momentami udusić za jego występki, a było też tak, że myślałam ? dobrze Ci tak! :P książka zapewniła mi mnóstwo wrażeń, targało mną tyle emocji i mieszanych uczuć, że zdecydowanie Obsesje zapamiętam jeszcze długo! Co do zakończenia". No ja nie rozumiem czemu znowu trzeba tyle czekać na następną część?" ;) jestem zaskoczona takim obrotem sprawy i jestem mocno zaintrygowana tym jak autor zakończy tą całą historię w Fascynacji. A Wam kochani ? polecam z całego serca i Inspiracje i Obsesje, koniecznie musicie poznać tą serie!

Obsesja posiada wiele synonimów: fiksacja, fioł, kręciek, maniactwo, nałóg, obłęd, natręctwo... psychoza, niezrównoważenie, pomieszanie zmysłów, choroba psychiczna. I mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że całą tę paletę oferuje nam Adrian Bednarek w drugiej części trylogii o Oskarze Blajerze. Niedawno miałam możliwość poznać losy Oskara w "Inspiracji", której zakończenie dosłownie wywołało u mnie obsesję na punkcie dalszej historię. Obsesję na punkcie "Obsesji". :)
Rzec, że tom drugi zaczyna się niewinne, to ogromne niedopowiedzenie. Oskar po pobycie w klinice, gdzie specjaliści leczyli go na schizofrenię powstałą jako skutek tragicznych wydarzeń (bycie świadkiem gwałtu na ukochanej, a później morderstwo z premedytacją), dostaje wreszcie kwitek do swojej wolności. Zostaje wypisany, ale zanim wyjdzie do ludzi, musi podpisać zgodę na przeprowadzanie co jakiś czas sesji terapeutycznych z psychiatrą prowadzącą jego przypadek, Martą Makuch.
Problem polega na tym, że terapeutka wypisała Oskara ze świadomością, że nadal jest chory. Psychozy atakujące głównego bohatera sprawiają, że za wszelką cenę próbuje przywrócić do żywych ukochaną Luizę. Najpierw staje się więc stalkerem i przegląda konta na Instagramie dziewczyn, które w zadziwiający sposób przypominają Luizę, a potem choroba osiąga apogeum. Buduje specjalne, ukryte pomieszczenie i bez skrupułów porywa bezbronną dziewczynę prosto z rodzinnego domu, skuwa, więzi i nakazuje jej być Luizą.
W międzyczasie Oskar prowadzi przykładne życie pisarza wzbijającego się na wyżyny bestsellerów, choć tak naprawdę staje się znienawidzonym niegdyś przez siebie... seryjnym mordercą? Porwanie, zbrodnie, tuszowanie morderstw, walka z napadami psychozy to zaledwie parę niewinnych kwestii, które gwarantuje Obsesja.
Pierwsze słowa, jakie przychodzą mi na myśl po przeczytaniu "Obsesji", to wybornie siada na banię. Dawno nie zostałam tak mocno pochłonięta przez fabułę, której towarzyszyła ciągła niepewność i strach przed coraz mocniejszym wariactwem obezwładniającym głównego bohatera. Momentami nawet musiałam na chwilę odłożyć książkę i odetchnąć, przytłoczona zbyt brutalnymi doznaniami.
Kreacja bohaterów w moim odczuciu wypadła fenomenalnie. Psychoza Oskara została opisana w bardzo realistyczny sposób, a jego tok rozumowania i czyny, jakich się dopuszczał, wywoływały ciarki. Świetnie wypadli też bohaterowie drugoplanowi - Melania próbująca ciągle dorównać nieżyjącej siostrze; Marta Makuch jako niereformowalna psychoanalityczka; Skawiński, dla którego liczy się wyłącznie pieniądz. No, i wiadomo, laleczki Barbie Oskara...
Znów nieco przeszkadzała mi narracja. Przeskakiwanie między pierwszo- a trzecioplanową to niekoniecznie zabieg, który lubię w literaturze. Nie przeszkadzał mi on jednak tak mocno jak w "Inspiracji".
Po "Obsesji" czytelnik nie może się niczego spodziewać. Kiedy brałam książkę do ręki, nie miałam pojęcia, co mnie czeka. Nawet po ponad dwustu pięćdziesięciu stronach nie posunęłam się w swoich dywagacjach czy przypuszczeniach nawet o milimetr, a zakończenie podsunęło jedynie kolejny trop, prawie niczego dokładnie nie wyjaśniając. Dodam, że było mniej brutalne oraz mniej dynamiczne od tego z Inspiracji, co wcale nie oznacza, że gorsze.
Czy polecam? Oczywiście. "Obsesja" to przerażający, brutalny thriller sięgający niemal do czeluści umysłu, wydobywając z niego najgorsze obrazy czy myśli, skutkujące okropnymi czynami. Powieść o tym, że każdy człowiek zdolny jest do morderstwa z premedytacją, a w życiu chodzi jedynie o dawanie upustu żądzom. "Obsesja" jest historią o efekcie tragicznie nieszczęśliwej miłości, o koszmarach sennych stających się rzeczywistością, ale przede wszystkim o wpływie ciężkiej, nieleczonej choroby psychicznej na działanie człowieka.

"Obsesja" jest kontynuacja? jakz"e s"wietnie napisanej "Inspiracji" i chyba nawet ciut lepsza?.
Oskar po wyjs"ciu z kliniki psychiatrycznej robi zawrotna" kariere? a jego ksia?z"ki sprzedaja" sie? jak s"wiez"e bułeczki.
Niestety Oskar nadal nie moz"e sie" uporac? z demonami z przeszłos?ci w czym skutecznie przeszkadza mu dr Makuch.
Do czego zdolny jest obsesyjnie zakochany me?z"czyzna, pragna"cy ponownie spotkac? swoja? utracona? miłos"c?"
To musicie odkryc? sami
"??"??"??"?
To, z"e Adrian Bednarek pisze bardzo dobre thrillery tego nie trzeba mo"wic", mistrzostwem za to dla mnie jest iz" w kaz"dej ksia"z"ce potrafi czytelnika zaskoczyc" a nawet zszokowac?.
Uwielbiam jego styl pisania, potrafi najmroczniejsze zakamarki duszy człowieka przedstawic? w taki sposo"b, z"e ten mrok wprost porywa.